In de aanloop naar TravDay, organiseerde TravMagazine een sessie met als titel “reisagenten aan het woord”. Het idee erachter: er is bij mijn weten geen enkel beroep waar zoveel over wordt gepraat als dat van reisagent. Sinds decennia heeft iedereen er zijn mening over, en zelfs oud President Obama is er ooit op uitgegleden: Tijdens een town hall meeting in augustus 2011 zei de ex president dat “... een van de uitdagingen bij de wederopbouw van onze economie is dat bedrijven zo efficiënt zijn geworden dat bepaalde beroepen niet meer bestaan.  - wanneer was de laatste keer dat iemand naar een bankloket ging in plaats van de geldautomaat te gebruiken, of een reisbureau gebruikte in plaats van gewoon online te gaan? Veel banen waar vroeger mensen voor nodig waren, zijn nu geautomatiseerd.”

Dat, en nog veel andere onzin, hoor ik al van sinds de jaren negentig van de vorige eeuw. Het tegendeel wordt door de realiteit bewezen: er zijn zo’n 1800 reisagentschappen in ons land, en de VVR, UPAV en BTC cijfers bewijzen over het algemeen dat deze sector robuust is, en redelijk rendabel werkt.

De debatsessie was interessant, en de wisselwerking met trendwatcher Herman Konings uiterst boeiend.

Uiteraard hadden we na afloop gesprekken met deelnemers, zowel panelleden als toeschouwers. Dat was voor mij, zoals vaak, het leukste deel. Ook omdat ik het moderatorschap, zoals vele andere verantwoordelijkheden, in vertrouwen in de handen van Bart Matthijs leg. De generatiewissel is op alle vlak volop bezig, en ook hier willen we een voorbeeld zijn van hoe het kan en moet.

Verschillende reisagenten prezen het initiatief, waarbij enkele keren werd benadrukt dat “op het einde van de rit, elke zelfstandige reisagent er alleen voor staat”. Ik voel nu wenkbrauwen fronsen bij beroepsverenigingen en samenwerkingsverbanden, maar het statement werd op TravDay verschillende keren bevestigt.

“Jan, we zijn misschien wel één grote gemeenschap, en we kennen elkaar vrij goed. Maar ik geef toe: “it’s a lonely business, sometimes”. Met name tijdens crisissen - van gesloten luchthavens tot een pandemie - beseft elke ondernemer-reisagent dat hij/zij waanzinnig proactief moet optreden om voor zichzelf en de klanten de zaken voor elkaar te krijgen.

Nog een statement: “Als mijn werknemers niet mee geëvolueerd zouden zijn, dan bestond ik vandaag niet meer.”

Ik noteerde enkele uitspraken over de piepjongeren in de sector: “Ze zijn tien keer beter dan ik was op hun leeftijd. Ze stellen wél alles in vraag, en beloven bewust geen eeuwige trouw. Dat is effe wennen, maar je weet wat je aan hen hebt. Vandaag. Morgen kan helemaal anders zijn.”

Opmerkelijk, vond ik: “De grootste concurrent voor talent? Het reizen zelf. Eén op drie van de jongere professionals, wil na enkele jaren gaan reizen. Het proeven via studiereizen smaakt naar méér, en dus beslissen ze om al heel vroeg in hun loopbaan gedurende minstens een jaar te reizen. Loopbaanonderbreking is niet nodig: ze nemen gewoon ontslag.”

Ik merkte op, dat als die talenten terug “hier” aan het werk gaan, ze waarschijnlijk nog betere verkopers van reizen zullen zijn dan ooit. Een realistische zucht volgde: “Klopt, hoor, Jan. Maar ondertussen zitten we vrijwel permanent in rekruteringsmodus.”

Je léért wat, als je de reisagent zelf aan het woord laat. Méér van dat: we beloven het. Hell, yes!