Onlangs was ik te gast bij de Federatie van Belgische Autobus- en Autocarondernemingen (FBAA) voor een lezing en workshop over AI. Terwijl ik me voorbereidde, betrapte ik mezelf erop hoe weinig ik van deze sector ken. Vaak hebben we het over exotische bestemmingen, luxe cruises en hippe citytrips, maar vergeten we soms dat de ‘autocaristen’, zoals we ze graag noemen, een belangrijke, maar stille kracht zijn achter de schermen. Het zijn vaak ondernemende families, generaties lang actief, die een onmisbare schakel vormen in het reisaanbod. Autocarbedrijven verzorgen jaarlijks de vakantie van honderdduizenden Belgen. Van daguitstappen naar de Belgische kust tot meerdaagse rondreizen door heel Europa.

Volgens FBAA ginden in de Paasvakantie 113.000 Belgen met de autocar op reis. Tijdens de zomer kozen meer dan 810.000 passagiers voor een busreis. Deze en ook volgende maand zullen ruim 200.000 Belgen een kerstmarkt bezoeken met de autocar, als daguitstap of in de vorm van een meerdaagse reis of citytrip.

Het lijkt alsof mensen de charme van de busreis opnieuw hebben ontdekt: het is laagdrempeligheid, er speelt een groot sociaal aspect en ook de duurzaamheid is belangrijk. En de doelgroepen zijn zeer divers: van schoolgroepen, koppels en gezinnen tot senioren en groepjes vrienden.

Maar ook dit segment van onze sector kent zijn uitdagingen. Het tekort aan chauffeurs wordt een steeds groter probleem. De gemiddelde leeftijd van buschauffeurs is hoog, en de instroom van nieuwe krachten blijft achter. Hierdoor worden bedrijven soms gedwongen aanvragen te weigeren, wat de groei beperkt.

Daarnaast zorgde het faillissement van Van Hool, een icoon in de Belgische busbouw en misschien wel de ‘Boeing’ van de autocarindustrie, voor onrust. Problemen met de levering van onderdelen en wegvallende service creëerden onzekerheid over de operationele capaciteit van veel bedrijven.

De toekomst van de Belgische bus- en autocarsector hangt af van het vermogen om deze uitdagingen aan te pakken. Vele bedrijven investeren in wervingscampagnes en zoeken naar innovatieve oplossingen om nieuwe chauffeurs aan te trekken, zoals het omscholen van voormalige werknemers van Van Hool. Tegelijkertijd experimenteren ze met nieuwe technologieën en diensten om reizigers nog meer comfort te bieden.

Ik heb geleerd dat de Belgische autocarsector veel meer is dan slechts een middel om van punt A naar punt B te komen. Het is een sector met een rijke geschiedenis, een sterk toekomstpotentieel en een unieke bijdrage aan duurzaam en toegankelijk reizen.

De ‘autocarist’ is een cruciale, maar vaak onopgemerkte speler in ons reislandschap. Shame on me, dat ik me daar niet meer van bewust was!