De nieuwe registratieplicht voor reizigers in Spanje heeft de gemoederen flink verhit. Met ingang van vandaag worden lokale reisbureaus, hotels en autoverhuurbedrijven gedwongen om gedetailleerde informatie over hun klanten door te geven aan het centrale platform 'ses.hospedajes'. Ook hostels, pensions, landelijke toerismebedrijven, campings, camperplaatsen, appartementen, bungalows en andere soortgelijke toeristische accommodaties moeten informatie verstrekken. Idem voor touroperators die bemiddelingsdiensten aanbieden, digitale platforms die diensten verlenen in Spanje en autoverhuurbedrijven.

De lijst met vereisten is lang en beangstigend: naam, geboortedatum, nationaliteit, betalingsinformatie, adres en zelfs details over het aantal kamers dat iemand huurt en of er internet wordt gebruikt. De Spaanse overheid verdedigt de maatregel als een stap richting nationale veiligheid, noodzakelijk om terroristische netwerken en georganiseerde misdaad op te sporen. Maar moeten we willen dat dit de norm wordt?

Het is verleidelijk om de belofte van meer veiligheid aan te grijpen om privacy op te offeren. Immers, wie kan er tegen de strijd tegen terrorisme zijn? Maar dit soort registratiewetten brengen ons op een hellend vlak. De Spaanse overheid wijst erop dat sinds de invoering van de maatregel in 2022 al 18.584 personen die mogelijk betrokken zijn bij criminaliteit zijn opgespoord. Het klinkt als een succesverhaal, maar de prijs die betaald wordt voor deze veiligheid, lijkt wel erg hoog. Moeten miljoenen toeristen hun privacy opgeven om slechts een handvol criminelen op te sporen? 

De zorgen van de toeristische sector zijn terecht. De bureaucratische rompslomp die gepaard gaat met deze maatregel legt een zware administratieve last op de schouders van ondernemers. Vooral kleine bedrijven hebben niet de middelen om aan de nieuwe vereisten te voldoen, waardoor hun positie ten opzichte van grote spelers verzwakt. Bovendien waarschuwt de sector dat de hogere kosten voor de verwerking van al deze data uiteindelijk zullen worden doorberekend aan de consument. Spanje loopt zo het risico een minder aantrekkelijke bestemming te worden, met stijgende prijzen en ingewikkelde administratie die de toeristische ervaring verslechtert.

Is dit het voorbeeld dat we willen volgen? Dat iedere toerist, simpelweg omdat hij of zij op vakantie wil, ineens onderdeel wordt van een surveillancesysteem? De registratieplicht voelt als een te rigoureuze ingreep die voorbijgaat aan het fundamentele recht op privacy. De vraag die rijst is dan ook: als Spanje deze route kiest, wie volgt dan?